Het leven van een tubab deel 3!
Door: Ciska
Blijf op de hoogte en volg Ciska
09 Februari 2015 | Verenigd Koninkrijk, Craigavon
Hoi allemaal!
Iedereen die gereageerd heeft op de vorige blog, dankjewel. Wat is dat leuk om te lezen hier!
Inmiddels alweer twee weken geleden dat ik heb geschreven. Ik ben 9 dagen in Nederland geweest omdat mijn opa is overleden. Gelukkig ben ik inmiddels weer terug in Gambia, toch ook wel weer even wennen. Het scheelt dat ik iets meer Nederland heb meegenomen deze keer want mijn hele koffer zat volgepropt met eten, haha. Er zat ook een frituurpan in maar helaas, die werkt hier niet. We geven het maar op als het om elektrische apparaten gaat want de campingwaterkoker deed het ook al niet. Troost is dat we alsnog wel kunnen frituren, maar dan moeten we gewoon eerst vuur maken.
Als het gaat om eten gaat het hier om alle variaties die te verzinnen zijn met: spaghetti, aardappel, rijst, kip, vis, komkommer, tomaat, ui en allerlei kruiden. We hadden trouwens ook een keer gamba’s, mmm!
Toen ik in Nederland was hoorde ik al dat een meisje waarmee ik werk, Yaay, in het ziekenhuis ligt. Eenmaal terug in Gambia ben ik er vrijdag geweest. Ze ligt in een gratis ziekenhuis op de kinderafdeling, je moet dan als familie/kennissen/bekenden zelf de medicatie bij een apotheek gaan halen. Wat een smerig ziekenhuis was het! De matrassen bruin van de viezigheid en stuk, de kamers stoffig en vies.. de zusters wisten nergens van en deden naar mijn idee ook niets. Wat een gedoe om het recept te krijgen voor de medicijnen of om erachter te komen hoe het met haar gaat. Uiteindelijk hebben we de medicijnen kunnen halen, bij de tweede apotheek hadden ze het al.
Dat ziekenhuis is gewoon echt een nare plek.. er is op de kinderafdeling ook een ‘burns unit’ waar ik een peuter zag met hele nare brandwonden.
Het ziekenhuis was in Banjul dus de reis heen en terug was natuurlijk weer een hele beleving. Het is vooral leuk dat mensen overal op zeggen dat ze iets wel weten of simpelweg ‘ja’ wat ons een aardige omweg opleverde op de heenweg.
Gisteren hadden we een bruiloft van twee mensen waarvan we de naam eerst niet eens wisten. Jordy was uitgenodigd door een leerkracht van school. De bruiloft werd gehouden in een zaaltje, waar ik me echt over verbaasde, en ook buiten en zelfs buiten de poort zaten mensen. We hebben uitgerekend dat er zeker 700 gasten waren, allemaal in supermooie, gekleurde traditionele kleding. Een paar vrouwen liepen met een hoed op die er precies zo uitzag als de bovenkant van zo’n met bonbons gevuld paasei die je in Nederland kunt kopen, haha. Eerst zaten we buiten maar al snel werden we geupgrade naar binnen want als je blank bent werkt alles hier nu eenmaal anders. Ik voel me ook overal behoorlijk bekeken. We hebben vooral veel gezeten, daarna heel veel gezeten en verder vooral veel gezeten. We kregen wel lunch en avondeten waarbij we de eerste keer voor mochten dringen en de tweede keer werd er eten voor ons gehaald. Aan de ene kant best gek omdat het alleen om huidskleur gaat maar af en toe is het toch ook een beetje ‘blankenvoordeel’ haha.
Wij waren er rond vier uur en tegen zes uur kwam het bruidspaar aan. Het was een christelijke bruiloft dus de bruid was in het wit. Er volgden wat liedjes en vooral heel veel speeches. Daarna werd met een hoop theater de taart aangesneden. Uiteindelijk was het tijd voor de cadeaus, er werd een lange rij gevormd en tot Jordy’s opluchting kon hij concluderen dat het brengen van de cadeaus ‘een vrouwending’ was. We twijfelden nog even omdat wij een envelop hadden en zagen dat iedereen een gewoon cadeau had meegenomen maar ik heb het toch maar gegeven. Iedereen moet dan met het bruidspaar op de foto en ik kreeg zelfs een kusje van de bruid die me nog nooit gezien had, haha.
Een van de meest spannende onderdelen van de bruiloft was het toiletbezoek. Het was al donker en de wc was een hele lange gang, uiteraard was het aardedonker. Op de tast moest ik op zoek naar de wc, haha. Eenmaal gevonden werd er op de deur geklopt.. ‘ehh you forget your bucket of water’ te gek. Op de terugweg was de straatverlichting uit, geen stroom, maar mensen lopen en fietsen nog steeds op de weg wat ik echt niet zou durven. Ik begrijp dat ze ergens heen moeten maar sommigen zijn denk ik echt suicidaal zo gevaarlijk als ze doen. Ons eerste auto-ongeluk was deze week ook een feit, gelukkig lag alleen de lamp van de taxi eraf waar we inzaten dus we zijn wat verder gaan lopen. Het verbaast me sowieso dat dit het eerst (mini)ongeluk is dat je hier ziet.. wat een gevaarlijke types hier.
Toen Jordy net naar de markt was liet hij me weten dat ik even naar de hoek van de straat moest omdat er een besnijdenisceremonie was. Er is dan een Kankuran, een man in een enorm rood pak met messen, die jaagt de kinderen op die hem op hun beurt weer uitdagen. (zie foto)
Vandaag gaan we lunchen bij een vriend van Jordy thuis, ben benieuwd. Ik heb wat foto’s toegevoegd van allerlei dingen die binnen een paar honderd meter van ons huis te zien zijn. Onze straat, onze favoriete ontbijtmuurwinkel, de buurkinderen, de hoofdweg, de weg naar het strand en nog wat foto’s van ons die jullie misschien leuk vinden!
Tot de volgende blog! Veel liefs!
Iedereen die gereageerd heeft op de vorige blog, dankjewel. Wat is dat leuk om te lezen hier!
Inmiddels alweer twee weken geleden dat ik heb geschreven. Ik ben 9 dagen in Nederland geweest omdat mijn opa is overleden. Gelukkig ben ik inmiddels weer terug in Gambia, toch ook wel weer even wennen. Het scheelt dat ik iets meer Nederland heb meegenomen deze keer want mijn hele koffer zat volgepropt met eten, haha. Er zat ook een frituurpan in maar helaas, die werkt hier niet. We geven het maar op als het om elektrische apparaten gaat want de campingwaterkoker deed het ook al niet. Troost is dat we alsnog wel kunnen frituren, maar dan moeten we gewoon eerst vuur maken.
Als het gaat om eten gaat het hier om alle variaties die te verzinnen zijn met: spaghetti, aardappel, rijst, kip, vis, komkommer, tomaat, ui en allerlei kruiden. We hadden trouwens ook een keer gamba’s, mmm!
Toen ik in Nederland was hoorde ik al dat een meisje waarmee ik werk, Yaay, in het ziekenhuis ligt. Eenmaal terug in Gambia ben ik er vrijdag geweest. Ze ligt in een gratis ziekenhuis op de kinderafdeling, je moet dan als familie/kennissen/bekenden zelf de medicatie bij een apotheek gaan halen. Wat een smerig ziekenhuis was het! De matrassen bruin van de viezigheid en stuk, de kamers stoffig en vies.. de zusters wisten nergens van en deden naar mijn idee ook niets. Wat een gedoe om het recept te krijgen voor de medicijnen of om erachter te komen hoe het met haar gaat. Uiteindelijk hebben we de medicijnen kunnen halen, bij de tweede apotheek hadden ze het al.
Dat ziekenhuis is gewoon echt een nare plek.. er is op de kinderafdeling ook een ‘burns unit’ waar ik een peuter zag met hele nare brandwonden.
Het ziekenhuis was in Banjul dus de reis heen en terug was natuurlijk weer een hele beleving. Het is vooral leuk dat mensen overal op zeggen dat ze iets wel weten of simpelweg ‘ja’ wat ons een aardige omweg opleverde op de heenweg.
Gisteren hadden we een bruiloft van twee mensen waarvan we de naam eerst niet eens wisten. Jordy was uitgenodigd door een leerkracht van school. De bruiloft werd gehouden in een zaaltje, waar ik me echt over verbaasde, en ook buiten en zelfs buiten de poort zaten mensen. We hebben uitgerekend dat er zeker 700 gasten waren, allemaal in supermooie, gekleurde traditionele kleding. Een paar vrouwen liepen met een hoed op die er precies zo uitzag als de bovenkant van zo’n met bonbons gevuld paasei die je in Nederland kunt kopen, haha. Eerst zaten we buiten maar al snel werden we geupgrade naar binnen want als je blank bent werkt alles hier nu eenmaal anders. Ik voel me ook overal behoorlijk bekeken. We hebben vooral veel gezeten, daarna heel veel gezeten en verder vooral veel gezeten. We kregen wel lunch en avondeten waarbij we de eerste keer voor mochten dringen en de tweede keer werd er eten voor ons gehaald. Aan de ene kant best gek omdat het alleen om huidskleur gaat maar af en toe is het toch ook een beetje ‘blankenvoordeel’ haha.
Wij waren er rond vier uur en tegen zes uur kwam het bruidspaar aan. Het was een christelijke bruiloft dus de bruid was in het wit. Er volgden wat liedjes en vooral heel veel speeches. Daarna werd met een hoop theater de taart aangesneden. Uiteindelijk was het tijd voor de cadeaus, er werd een lange rij gevormd en tot Jordy’s opluchting kon hij concluderen dat het brengen van de cadeaus ‘een vrouwending’ was. We twijfelden nog even omdat wij een envelop hadden en zagen dat iedereen een gewoon cadeau had meegenomen maar ik heb het toch maar gegeven. Iedereen moet dan met het bruidspaar op de foto en ik kreeg zelfs een kusje van de bruid die me nog nooit gezien had, haha.
Een van de meest spannende onderdelen van de bruiloft was het toiletbezoek. Het was al donker en de wc was een hele lange gang, uiteraard was het aardedonker. Op de tast moest ik op zoek naar de wc, haha. Eenmaal gevonden werd er op de deur geklopt.. ‘ehh you forget your bucket of water’ te gek. Op de terugweg was de straatverlichting uit, geen stroom, maar mensen lopen en fietsen nog steeds op de weg wat ik echt niet zou durven. Ik begrijp dat ze ergens heen moeten maar sommigen zijn denk ik echt suicidaal zo gevaarlijk als ze doen. Ons eerste auto-ongeluk was deze week ook een feit, gelukkig lag alleen de lamp van de taxi eraf waar we inzaten dus we zijn wat verder gaan lopen. Het verbaast me sowieso dat dit het eerst (mini)ongeluk is dat je hier ziet.. wat een gevaarlijke types hier.
Toen Jordy net naar de markt was liet hij me weten dat ik even naar de hoek van de straat moest omdat er een besnijdenisceremonie was. Er is dan een Kankuran, een man in een enorm rood pak met messen, die jaagt de kinderen op die hem op hun beurt weer uitdagen. (zie foto)
Vandaag gaan we lunchen bij een vriend van Jordy thuis, ben benieuwd. Ik heb wat foto’s toegevoegd van allerlei dingen die binnen een paar honderd meter van ons huis te zien zijn. Onze straat, onze favoriete ontbijtmuurwinkel, de buurkinderen, de hoofdweg, de weg naar het strand en nog wat foto’s van ons die jullie misschien leuk vinden!
Tot de volgende blog! Veel liefs!
-
09 Februari 2015 - 20:13
Juliette Boot:
Cis, fijn om je verhalen weer te lezen! Zo ben je in Nederland en zo zit je weer in een hele andere wereld waar je van alles meemaakt! Geniet ervan samen met Jordy! Groetjes, Juliette -
09 Februari 2015 - 22:03
Wilma:
weer een hele belevenis leuk om te lezen suc gr daar -
10 Februari 2015 - 16:01
Opa En Oma V.d. B:
Lieve Ciska,(en Jordy natuurlijk)
Leuk om weer op de hoogte te zijn van jullie belevenissen.
Hebben we ook een klein idee , hoe het daar aan toe gaat,
Wij wensen jullie een hele fijn tijd, geniet van alle fijne dingen, en ook de mooie dingen die jullie daar kunnen en mogen doen. Helemaal geweldig!!!
Liefs en een dikke pakkerd van ons tweetjes.
-
11 Februari 2015 - 10:47
Erwin:
Fijn dat jullie zo naar zin heb -
14 Februari 2015 - 21:02
Opa En Oma Kanis:
Hallo Jordy en Ciska, leuk om weer een verslag te lezen we vonden het leuk.
Wij gaan de 20ste naar Center Parcs, maar dat hebben jullie alwel van oma
via een mailtje gehoord! Hier is alles goed en hopelijk bij jullie ook. Nou we horen wel weer
een keer wat van jullie he. Heel veel liefs van opa en oma. xx -
15 Februari 2015 - 23:27
Petra Van Den Heuvel:
Hoi Ciska,
Fijn voor je dat je weer terug bent bij Jordy. De belevenissen stapelen zich weer op. Gambia is nooit saai wat dat betreft. Ik hoorde dat Yaay morgen misschien naar huis mag. Ik wens je nog een hele fijne tijd en over een maand ben ik er ook weer.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
