Nieuws uit Gambia!

Abenjadi!
Een hele tijd geleden dat ik mijn laatste blog schreef! Hier een update over de afgelopen tijd!
Het regenseizoen is zo goed als over en hebben we redelijk goed doorstaan. Het moeilijkste aan het weer is dat het ’s nachts vrijwel niet afkoelt en dat maakt dat het af en toe zo belachelijk warm is dat je echt niet kunt slapen. In juli en augustus viel er regelmatig tegen de avond een bui (en als het onweer was dan was het geluid te vergelijken met dansende olifanten op het dak) en dan koelde het lekker af. In september en oktober helaas weinig regen dus was het af en toe toch wel erg warm. We hebben dan ook echt moeten lachen toen het in Nederland een paar dagen tegen de 35 graden was. Overal zagen we op Facebook hittetips en hondenijsjes.. hier is het warmer dan dat en dat al maanden, haha.
Van de regen hebben we niet veel last gehad, het was soms dagen achter elkaar droog.
De wegen in het dorp (allemaal zand) zijn wel heel slecht geworden en soms zelf onbegaanbaar. Onze lage huurauto kon de wegen niet aan dus die hebben we teruggebracht. Nu rijden we in een kleine 4x4, die net als Jordy en ik uit 1993 komt. Niet de snelste of mooiste auto maar hij brengt ons overal naartoe waar we heen willen (al gebruiken we meestal de minibusjes omdat dat goedkoper is).

De scholen zijn heel lang dicht geweest maar we hebben ons weinig hoeven vervelen. Ik ben kinderen blijven we bezoeken, we zijn lekker naar het strand geweest, kregen visite, gingen op visite en zaten de warmte uit. Wat helemaal leuk was is dat we bezoek kregen uit Nederland!
Eerst kwamen begin augustus een collega van Jordy met haar zus, ze zijn twee weken bij ons in huis geweest en we hebben het erg leuk gehad! Hebben uitstapjes gemaakt, lekker gegeten.. erg gezellig! En voor Jordy en mij ook leuk om eens tegen iemand anders aan te kijken of mee te praten, haha.
Na deze twee weken volgden direct nog twee meisjes die we niet kenden. 1 Van hen had vorig jaar stage gelopen bij Bendula.
In die week begonnen Jordy en ik heel erg naar huis te verlangen. De scholen waren al lang dicht en het werd tijd om iedereen in Nederland weer even te zien. Ik ben eerst een weekje weggeweest en daarna Jordy. We hebben het allebei heel leuk gehad in Nederland en erg genoten van het eten, haha!

In september is een vriendin van mij een weekje gekomen, heel leuk! Samen veel gezien en gedaan. We zijn een dag naar het slaveneiland geweest. Eerst met de auto naar de hoofdstad, dan met een boot, vervolgens anderhalf uur dwars door dorpjes in een open jeep en toen met een bootje naar het eiland en dat alles weer terug. Echt een hele bijzondere belevenis!

Eind september was het tobaski feest. Voor moslims is dat minstens zo belangrijk als kerst is in Nederland. Al weken van tevoren zag je overal langs de wegen plekken waar je een ram kon kopen en alle kleermakers maakten overuren want de mensen vinden het erg belangrijk dat vooral de kinderen nieuwe kleding hebben voor het feest. Ook was iedereen druk bezig het benodigde geld te verzamelen om de ram te kopen (vanaf 100 euro, wij vonden het erg duur, zeker voor hier!) en eten te kopen.
Met tobaski zijn we eerst in het dorp naar de prayground gegaan waar alle mannen, en veel vrouwen en kinderen tegelijk gaan bidden. Heel bijzonder! Daarna slachtte als eerst de imam zijn ram, dit werd omgeroepen in het dorp en dat gaf het teken dat ook alle andere mensen de ram mochten gaan slachten.
Het is de bedoeling dat je de helft of zelfs meer dan dat (officieel 2/3) weggeeft aan mensen die het slechter hebben dan jij. Heel bijzonder hoe al deze toch wel arme mensen praten over dat ze vlees gaan brengen naar de armen. Je mag ook een deel van het weggeefvlees aan vrienden geven. Wij hebben tobaski voornamelijk bij de buren gevierd waar twee grote rammen geslacht waren en helemaal ontleed werden. De kinderen vermaakten zich prima met de darmen uitpluizen, ieh! Ondertussen werd ik opgebeld omdat de vader van baby Ciska voor de poort stond om mij vlees te brengen, heel lief. Niet veel later mochten we ook vlees (van koe) ophalen bij een collega van mij, erg lief hoe mensen zelfs aan ons dachten! Dat begon trouwens ’s ochtends al toen er werd aangeklopt en onze lieve buren een jurk kwamen brengen die ze voor mij hadden laten maken.
Het vlees eten de mensen drie dagen lang (dat wordt dus gewoon bij meer dan dertig graden bewaard.. ) en ze eten álles. De inhoud van het hoofd, iedere spier, de lege darmen worden gebruikt en de ballen van de ram zijn een delicatesse (die ik aan me voorbij heb laten gaan).
In de schalen zag je dan ook allerlei gewrichten, botjes, lever en stukken vlees die ik niet kende maar ‘gewoon eten en niet denken’ werkt prima.
Voor de mensen is het vlees eten (normaal te duur) een groot deel van het feest.

Met de Bendula kinderen gaat het over het algemeen goed. De laatste tijd hebben we kennis gemaakt met een aantal nieuwe kinderen. Het is heel mooi om te zien dat we steeds minder zelf hoeven te zoeken naar kinderen maar getipt worden. Ook vinden we veel kinderen via gezinnen met een Bendula-kind. Op dit moment horen er 24 kinderen bij het project! De jongste is 2 jaar oud, de oudste 19.
De grootste uitdaging is een nieuw blind jongetje van 10 jaar, hij is ook slechthorend. Toen ik hem voor de eerste keer bezocht moesten ze hem eerst uit een boom halen en toen hij eenmaal door middel van voelen mijn fiets had gevonden ging hij er met behulp van de buurkinderen zo op vandoor, haha! Geweldig hoe al deze kinderen hem helpen en met hem spelen.
Met Baby Ciska gaat het ook erg goed, ze is nu 4,5 maand oud en als je het mij vraagt de allermooiste baby van heel Gambia. Ik zie haar elke week (een aantal mensen weten hier wel van omdat ik ze wekelijks bestook met foto’s van kleine Cis).

Wat weetjes op een rij:
Tegenwoordig worden we door heel Tanji erkent, meestal roepen mensen naar mij ook gewoon Johny (Jordy) in plaats van Ciska. Ook als ik alleen ben.
Sinds drie dagen hebben we twee pups, Jack en Jones, we hebben ze halfdood op de markt gevonden. Ze zijn heel mager. Als het wat beter met ze gaat krijgen ze een nieuw huisje.
Als er plassen op de straten waren was dat één groot feest. Overal waren naakte kinderen in de plassen aan het springen.
We hebben heel veel contact met onze buren. Ze koken regelmatig voor ons en doen nu zelfs onze was. Dat wilden we eigenlijk niet maar de buurvrouw raakte zo beledigd dat we het nu toch brengen (toch wel heel lekker!!)
We hebben zo’n uur per dag stroom voor de koelkast en kunnen overdag als de zon schijnt ook de laptops en telefoons opladen. We worden hier erg bewust van water en elektriciteit!
Een malariamug heeft ook mij te pakken gehad. Ik ben een week heel ziek geweest en heb me daarna nog een week slap gevoeld maar inmiddels gaat het weer goed! Het is echt malariatijd, vooral sinds september.
Van sponsorgeld hebben we een aantal kinderen naar school kunnen sturen (3) en hebben we nog kinderen van wat schoolspulletjes en een meisje van een uniform voorzien. Bedankt!
Het ge-tubab (roepen omdat we blank zijn) op straat wordt helaas niet minder. Behoorlijk vermoeiend soms. Er wordt lang niet altijd om iets gevraagd maar gewoon ‘TUBAB HELLO HELLO HELLO HELLO HELLO HELLO’ horen we wel héél vaak.
In Nederland was ‘wanneer komen jullie naar huis’ toch wel dé vraag. Hier voor iedereen het antwoord: We weten het nog niet, hebben er in ieder geval nog geen plannen voor.
Vrijwel iedereen doet hier aan het verbouwen van groenten. Het kan thuis maar vrouwen kunnen zich ook inschrijven om gratis een stukje land te gebruiken ergens in of rondom het dorp. Wij hebben zelf ook een poging gedaan, wat een werk was het ploegen en zaaien. Het is uitgelopen op.. nou ja.. we kunnen het er beter niet over hebben maar ik denk dat we geld zouden kunnen verdienen als we kaartjes verkochten met toegang tot onze jungle.
Jordy en ik kunnen allebei al aardig wat Wollof en Mandinka. Niet in mooie zinnen maar we kunnen toch best een heleboel zeggen. Helaas praten mensen altijd zover door dat je op een gegeven moment toch geen antwoord kunt geven in lokale taal, haha.
Ik leer hier veel. Mensen leven hier echt met elkaar. Familie’s wonen bij elkaar en gezamenlijk zorgen mensen voor de kinderen en voor de ouderen. Dat wij dat niet zo doen vinden ze vooral heel vreemd en ongezellig. Ik leer hier dat delen, liefde, familie en vriendschap van veel grotere waarde zijn dan geld of bezittingen. Dat leer ik van de mensen hier maar ook van appjes uit Nederland, lieve mailtjes of Facebook-berichtjes. Dat soort dingen maken me echt blij!
Ik krijg vanuit Nederland nog wel eens het bericht (van iemand die of spullen voor hier inzamelt) dat mensen echt niet aan Gambia willen geven. Natuurlijk is niemand verplicht maar ik vind het toch best bijzonder dat in nl zoveel mensen niet willen delen met mensen die het nodig hebben en mensen die het nodig hebben er hier geen problemen mee hebben om eten, vlees en als het nodig zou zijn ook geld, te delen met mensen die juist veel meer hebben dan zij. Toch iets om over na te denken.

Ik geniet er hier nog steeds erg van om me bezig te houden met de mooie mensen hier. Vooral het werk met de Bendula-kids blijft bijzonder. Ook hier is dat (vaak maar niet altijd!) erg dankbaar werk. Regelmatig kom ik met een maiskolven, sinaasappels, komkommers of avocado’s uit de tuinen thuis als ik van de huisbezoeken kom.
Zin om naar huis te gaan heb ik af en toe wel maar zin om te blijven nog altijd meer.
13 November komen mijn ouders en Danny, héél leuk!

Heleboel liefs vanuit een niet altijd zonnig maar wel altijd warm Tanji!