Gambiaanse ervaringen!
Door: Ciska
Blijf op de hoogte en volg Ciska
20 Maart 2016 | Gambia, Banjul
Hoi allemaal!
Drie weken geleden dat ik m’n laatste blog schreef ☺ Hier voor jullie weer een update over de belevenissen hier!
De ene keer valt er meer te vertellen dan de andere, nu ik hier meer dan een jaar ben komen feesten en gebeurtenissen ook ‘op herhaling’. Maar in de afgelopen weken heb ik toch weer een aantal nieuwe ervaringen opgedaan die ik graag wil delen met degenen die nog steeds meelezen (heel tof, bedankt! Super leuk om soms een reactie onder m’n blog te zien van iemand waarvan ik niet eens wist dat hij/zij ook meeleest!).
Ik ben 2,5 week voor de eerste keer helemaal in het binnenland van Gambia geweest. Tanji ligt aan de kust (huis is 15 minuutjes lopen van het strand, wat een luxe!). Ik was al wel eens een eind van de kust afgeweest om daar te kijken en mensen te bezoeken maar dit keer ging ik 7 uur de auto in om 3 dagen en 2 nachten te verblijven in een klein huttendorpje, Bolbuck. Ik werd door mijn Bendula-collega Hawa uitgenodigd om naar de bruiloft van haar oom te gaan dus het was een mooie gelegenheid om eens een kijkje te nemen in het binnenland.
Om 9 uur ’s ochtends vertrokken we en tijdens de zeven uur durende reis zag ik langzaamaan de omgeving veranderen. Waar in Tanji de compounds aan elkaar grenzen en véél mensen wonen zag ik steeds minder stenen compounds, meer hutjes en vooral veel minder ‘steden’, huizen en mensen.
Halverwege staken we met een kleine ferry (ik hoorde dat mensen hier wel eens 6 uur, of vrachtwagen 8 dagen omdat er maar 1 tegelijk mee mag, staan wachten maar bij ons was het zo’n 20 minuutjes) de Gambia river over, deze plaats heet Farafenji. Zodra we de rivier over waren was alles dat te koop was ineens 1,5 keer zo duur en in dit gebied was al 7 dagen geen elektriciteit meer waardoor er nergens koud water of drinken te krijgen was.
Na nog zo’n twee uur rijden kwamen we met ons gezelschap (3 Nederlanders en 4 Gambianen in een busje) Bolbuck binnen. Bolbuck is een huttendorpje waar zo’n 8-10 compounds zijn die allemaal in elkaar overlopen en voor een deel van elkaar zijn afgescheiden met riet. Iedereen is hier op de één of andere manier wel familie van elkaar.
We hebben alle mensen begroet die het fantastisch vonden dat we gekomen waren voor de bruiloft en om hen te bezoeken. Na een rondje door het dorp gingen wij als Nederlanders in de kamer van Hawa’s moeder zitten en werd er eten gebracht. Rijst met saus. Hier geen groenten, vis of kip dus.
In de hut was het met de hitte nog enigszins te doen maar buiten was zó heet, zeker 8 graden warmer dan in Tanji. De hitte is lastig te beschrijven als je het niet voelt maar met 45 graden kan je eigenlijk niet normaal zitten, liggen of lopen. Tussen 12 en 6 (Daaromheen is het prima te doen!) moet je je vooral heel rustig houden en wachten tot het voorbij is.
In het dorpje was 1 familie met een solarpaneel en daar stond dan ook de deur open want het hele dorp laadde daar de hele dag hun telefoons op, haha. Er waren twee mogelijkheden om water te krijgen, buiten het dorp was er aan de ene kant een waterpomp en aan de andere kant van het dorp een 50 meter-diepe punt waar ze al zingend en klappend het water samen uit omhoog halen. De putten zijn er 5 keer zo diep als hier en dus is het nogal een werk. Bij de put was een speciaal betonnen plaatsje gemaakt waar alle kinderen naakt aan het wachten waren tot hun moeders ze daar gingen wassen, dat scheelt weer met water op je hoofd terug naar het dorp lopen ☺
De mensen waren er onwijs lief en vrolijk en vonden alles leuk! Het viel me op dat de kinderen hier niet om snoepjes, voetballen, schoenen of potloden vroegen en ook het eeuwige ge-tubab even een stuk stiller was. Dat was niet omdat er geen kinderen waren want.. die waren óveral. Wat krijgen deze mensen toch veel kinderen! Ik weet dat kinderen een oudedagvoorziening zijn hier en ook aanzien geven maar toch blijft het me verbazen dat mensen die in pure armoede leven zoveel meer kinderen krijgen dan waar je voor kunt zorgen.
Ik heb onwijs genoten van alle knuffels, spelletjes, bezoekjes maar ook gemerkt wat een ongemakken het leven in het binnenland kent. Geen elektriciteit, enorme hitte en álles is warm, je wil koel water drinken maar je water is ook warm.., er is binnen een uur lopen géén aardappel, brood of tomaat te krijgen waardoor mensen altijd lokale couscous eten, álles is ver weg, er is bijzonder weinig te beleven en er was geen stoel of zacht matras te bekennen. Ik heb kennis mogen maken met het ‘local’ matrass, een matras van rijstzakken gevuld met stro dat keihard is. Het is fysiek echt een zwaar leven en er is geen comfort, er was een omaatje die eruit zag alsof ze zeker 100 was. Die zou ik toch echt wel een keer een zacht kussen, bed of een stoel gunnen.
De bruiloft was heel bijzonder en ook bijzonder vreemd. De bruid kwam uit een ander deel van het land dus werd door het halve dorp opgehaald. Ze zouden ’s avonds aankomen maar uiteraard was alles uitgelopen dus dat werd de volgende ochtend. We werden de volgende dag rond een uur of twaalf gebeld of wij niet zelf de familie die bij de ferry stond op konden halen want er was geen vervoer te krijgen. Helaas was van de bus onderweg de deur stuk gegaan en was het nogal een eind rijden dus dit ging niet. Rond half 3 waren daar ineens toch twee overvolle busjes met feestgangers. Zowel de familie en vrienden van de bruid als de dorpelingen en familie die de bruid op hadden gehaald. Er werd meteen muziek gemaakt op de kora (lokaal instrument) en alle mensen dansten. Iedereen had z’n mooiste kleren aan dus het zag er super uit! De bruid zelf echter werd met een doek over haar hoofd uit de bus gehaald en moest met deze doek over zich heen op de grond gaan zitten. De bruidegom was behangen met allemaal kettingen, droeg de hele dag een zonnebril en had verschillende lappen op z’n hoofd. Hij zat met z’n vrienden op een kleedje en keek nors voor zich uit. Een bijzondere gewaarwording dat iedereen feest ter ere van de bruiloft en dat de bruidegom met een chagrijnig hoofd op de grond zit en de bruid niet eens iets kan zien omdat ze een doek over dr gezicht draagt. We dachten dat de verdere festiviteiten nu ook gingen beginnen maar we konden onze plaatsen (stenen) weer innemen om te wachten. We kregen lunch voorgeschoteld wat prima smaakte en weer heel lief speciaal naar ons gebracht werd en er waren zelfs lepels gezocht, daarna kwam het hele dorp bij elkaar om te bidden. Na het bidden werd de bruid, begeleid door haar vriendinnen want ze kon natuurlijk niks zien, naar het veld buiten het dorp gebracht, op de grond gelegd en zo werd haar haar gevlochten. Alle mensen stonden eromheen om te kijken hoe dit gedaan werd.
Weer hebben we úren gewacht voor er iets gebeurde. Uiteindelijk moesten alle getrouwde vrouwen om de bruid heen geknield naar het huis waar de bruidegom was schuifelen en daar wachten om binnen gelaten te worden. Daarna ging de bruid door het hele dorp (inmiddels was het al tien uur ’s avonds) en iedereen ging dansend mee, ook was er muziek. Bij ieder huisje werd een mat uitgerold, daar moesten de bruid en haar beste vriendin achter elkaar een paar buigoefeningen doen, ze kregen geld en gingen naar het volgende huisje en zo het héle dorp door).
Hierna werd er gedanst en gezongen tot diep in de nacht. Om twaalf uur hield ik het zelf voor gezien en ben gaan slapen, de bruid heb ik dus niet gezien want zelfs om vier uur ’s nachts zat die nog met een doek om dr hoofd op de grond bij haar eigen feest.
Bijzondere bruiloft maar zelf sla ik het trouwen in de fula-cultuur maar over ☺
Op werkgebied gebeurt er ook veel. Ik heb twee hele drukke weken gehad.
De dag nadat ik terug kwam uit het binneland kwam Go for Africa aan met de auto’s. Een groep van vijftien auto’s is helemaal van Nederland naar hier gereden. De jongeren gaan hier 7 weken stage lopen en doneren hun auto aan een project. Ook Bendula heeft drie stagiaires gekregen die ik samen met een paar Bendula-kinderen met een spanddoek heb opgewacht. Het was een leuk feestje! De afgelopen weken ben ik bezig geweest om de meiden bij Bendula in te werken. Heel leuk om via hen weer nieuwe ideetjes en inzichten te krijgen! Ook is er sinds twee weken een nieuw huisbezoek rooster wat inhoudt dat Hawa, Mohamed en ik alle drie meer huisbezoeken hebben gekregen en ook andere. Voor mijzelf houdt dit in dat ik er één bij heb gekregen. Een meisje met een hele heftige situatie. Ik ben enorm geschrokken toen ik er voor het eerst kwam, het meisje was héél vies en niemand kwam in haar buurt, alle kinderen bleven op grote afstand. Er was geen moeder of Engels-sprekend familielid in de buurt die ons even kon helpen (ik was samen met 1 van de stagiaires) en dus zaten we een beetje tegenover het meisje, ik had echt even geen idee wat we nu konden doen. Joelle had een knuffeltje bij zich en dat vond ze wel héél leuk, ze bleef ernaar lachen. Samen met Mohamed, m’n Bendula collega, zijn we deze week samen nog terug gegaan om de situatie te bespreken met de familie. Dit keer was de moeder er wel en kwamen de kinderen wel naar ons toe, we hebben een heel goed gesprek gehad en daarna voelde ik me al wat beter over de situatie. Wat erg heftig is, is dat we met dit meisje absoluut niet de compound afmogen om in de buurt of in Tanji op de markt te komen omdat ze daar herkend zou worden en dit niet goed is voor het aanzien van de dfamilie. Ver weg en op een plek waar vrijwel niemand komt mag ze wel komen met ons. Het lijkt me verschrikkelijk als je familie je zo voor je schaamt dat je áltijd op 1 plek, binnen je eigen compound moet blijven. Ik hoop dat ik in deze situatie iets mag gaan betekenen ☺
Deze week heb ik op woensdag een heel leuk uitje voor alle kinderen die naar de klas komen van Bendula georganiseerd. We gingen naar het strand, er werden schalen met lekker eten gebracht en we kregen een supergave Workshop. We hebben gezongen, als een soort yoga-klasje in een park Capoeira oefeningen gedaan en gedanst. De kinderen vonden het meer dan geweldig! Het was gewoon op het strand in Tanji maar de kinderen komen daar eigenlijk nooit.
Over 2 weken komt m’n nichtje Mandy ook naar Gambia, superleuk! Ze gaat hier een maand lang samen met mij vrijwilligerswerk doen bij Bendula en andere projecten ☺
Over 3 weken is op 7 april ook de opening van ons eigen Bendula gebouw! Hiervoor organiseren we een leuk feest, deze week vergaderen we erover dus ik ben erg benieuwd!
Bedankt allemaal voor jullie lieve reacties en appjes! Ik geniet er nog steeds veel van ☺
Veel liefs vanuit Gambia!
Drie weken geleden dat ik m’n laatste blog schreef ☺ Hier voor jullie weer een update over de belevenissen hier!
De ene keer valt er meer te vertellen dan de andere, nu ik hier meer dan een jaar ben komen feesten en gebeurtenissen ook ‘op herhaling’. Maar in de afgelopen weken heb ik toch weer een aantal nieuwe ervaringen opgedaan die ik graag wil delen met degenen die nog steeds meelezen (heel tof, bedankt! Super leuk om soms een reactie onder m’n blog te zien van iemand waarvan ik niet eens wist dat hij/zij ook meeleest!).
Ik ben 2,5 week voor de eerste keer helemaal in het binnenland van Gambia geweest. Tanji ligt aan de kust (huis is 15 minuutjes lopen van het strand, wat een luxe!). Ik was al wel eens een eind van de kust afgeweest om daar te kijken en mensen te bezoeken maar dit keer ging ik 7 uur de auto in om 3 dagen en 2 nachten te verblijven in een klein huttendorpje, Bolbuck. Ik werd door mijn Bendula-collega Hawa uitgenodigd om naar de bruiloft van haar oom te gaan dus het was een mooie gelegenheid om eens een kijkje te nemen in het binnenland.
Om 9 uur ’s ochtends vertrokken we en tijdens de zeven uur durende reis zag ik langzaamaan de omgeving veranderen. Waar in Tanji de compounds aan elkaar grenzen en véél mensen wonen zag ik steeds minder stenen compounds, meer hutjes en vooral veel minder ‘steden’, huizen en mensen.
Halverwege staken we met een kleine ferry (ik hoorde dat mensen hier wel eens 6 uur, of vrachtwagen 8 dagen omdat er maar 1 tegelijk mee mag, staan wachten maar bij ons was het zo’n 20 minuutjes) de Gambia river over, deze plaats heet Farafenji. Zodra we de rivier over waren was alles dat te koop was ineens 1,5 keer zo duur en in dit gebied was al 7 dagen geen elektriciteit meer waardoor er nergens koud water of drinken te krijgen was.
Na nog zo’n twee uur rijden kwamen we met ons gezelschap (3 Nederlanders en 4 Gambianen in een busje) Bolbuck binnen. Bolbuck is een huttendorpje waar zo’n 8-10 compounds zijn die allemaal in elkaar overlopen en voor een deel van elkaar zijn afgescheiden met riet. Iedereen is hier op de één of andere manier wel familie van elkaar.
We hebben alle mensen begroet die het fantastisch vonden dat we gekomen waren voor de bruiloft en om hen te bezoeken. Na een rondje door het dorp gingen wij als Nederlanders in de kamer van Hawa’s moeder zitten en werd er eten gebracht. Rijst met saus. Hier geen groenten, vis of kip dus.
In de hut was het met de hitte nog enigszins te doen maar buiten was zó heet, zeker 8 graden warmer dan in Tanji. De hitte is lastig te beschrijven als je het niet voelt maar met 45 graden kan je eigenlijk niet normaal zitten, liggen of lopen. Tussen 12 en 6 (Daaromheen is het prima te doen!) moet je je vooral heel rustig houden en wachten tot het voorbij is.
In het dorpje was 1 familie met een solarpaneel en daar stond dan ook de deur open want het hele dorp laadde daar de hele dag hun telefoons op, haha. Er waren twee mogelijkheden om water te krijgen, buiten het dorp was er aan de ene kant een waterpomp en aan de andere kant van het dorp een 50 meter-diepe punt waar ze al zingend en klappend het water samen uit omhoog halen. De putten zijn er 5 keer zo diep als hier en dus is het nogal een werk. Bij de put was een speciaal betonnen plaatsje gemaakt waar alle kinderen naakt aan het wachten waren tot hun moeders ze daar gingen wassen, dat scheelt weer met water op je hoofd terug naar het dorp lopen ☺
De mensen waren er onwijs lief en vrolijk en vonden alles leuk! Het viel me op dat de kinderen hier niet om snoepjes, voetballen, schoenen of potloden vroegen en ook het eeuwige ge-tubab even een stuk stiller was. Dat was niet omdat er geen kinderen waren want.. die waren óveral. Wat krijgen deze mensen toch veel kinderen! Ik weet dat kinderen een oudedagvoorziening zijn hier en ook aanzien geven maar toch blijft het me verbazen dat mensen die in pure armoede leven zoveel meer kinderen krijgen dan waar je voor kunt zorgen.
Ik heb onwijs genoten van alle knuffels, spelletjes, bezoekjes maar ook gemerkt wat een ongemakken het leven in het binnenland kent. Geen elektriciteit, enorme hitte en álles is warm, je wil koel water drinken maar je water is ook warm.., er is binnen een uur lopen géén aardappel, brood of tomaat te krijgen waardoor mensen altijd lokale couscous eten, álles is ver weg, er is bijzonder weinig te beleven en er was geen stoel of zacht matras te bekennen. Ik heb kennis mogen maken met het ‘local’ matrass, een matras van rijstzakken gevuld met stro dat keihard is. Het is fysiek echt een zwaar leven en er is geen comfort, er was een omaatje die eruit zag alsof ze zeker 100 was. Die zou ik toch echt wel een keer een zacht kussen, bed of een stoel gunnen.
De bruiloft was heel bijzonder en ook bijzonder vreemd. De bruid kwam uit een ander deel van het land dus werd door het halve dorp opgehaald. Ze zouden ’s avonds aankomen maar uiteraard was alles uitgelopen dus dat werd de volgende ochtend. We werden de volgende dag rond een uur of twaalf gebeld of wij niet zelf de familie die bij de ferry stond op konden halen want er was geen vervoer te krijgen. Helaas was van de bus onderweg de deur stuk gegaan en was het nogal een eind rijden dus dit ging niet. Rond half 3 waren daar ineens toch twee overvolle busjes met feestgangers. Zowel de familie en vrienden van de bruid als de dorpelingen en familie die de bruid op hadden gehaald. Er werd meteen muziek gemaakt op de kora (lokaal instrument) en alle mensen dansten. Iedereen had z’n mooiste kleren aan dus het zag er super uit! De bruid zelf echter werd met een doek over haar hoofd uit de bus gehaald en moest met deze doek over zich heen op de grond gaan zitten. De bruidegom was behangen met allemaal kettingen, droeg de hele dag een zonnebril en had verschillende lappen op z’n hoofd. Hij zat met z’n vrienden op een kleedje en keek nors voor zich uit. Een bijzondere gewaarwording dat iedereen feest ter ere van de bruiloft en dat de bruidegom met een chagrijnig hoofd op de grond zit en de bruid niet eens iets kan zien omdat ze een doek over dr gezicht draagt. We dachten dat de verdere festiviteiten nu ook gingen beginnen maar we konden onze plaatsen (stenen) weer innemen om te wachten. We kregen lunch voorgeschoteld wat prima smaakte en weer heel lief speciaal naar ons gebracht werd en er waren zelfs lepels gezocht, daarna kwam het hele dorp bij elkaar om te bidden. Na het bidden werd de bruid, begeleid door haar vriendinnen want ze kon natuurlijk niks zien, naar het veld buiten het dorp gebracht, op de grond gelegd en zo werd haar haar gevlochten. Alle mensen stonden eromheen om te kijken hoe dit gedaan werd.
Weer hebben we úren gewacht voor er iets gebeurde. Uiteindelijk moesten alle getrouwde vrouwen om de bruid heen geknield naar het huis waar de bruidegom was schuifelen en daar wachten om binnen gelaten te worden. Daarna ging de bruid door het hele dorp (inmiddels was het al tien uur ’s avonds) en iedereen ging dansend mee, ook was er muziek. Bij ieder huisje werd een mat uitgerold, daar moesten de bruid en haar beste vriendin achter elkaar een paar buigoefeningen doen, ze kregen geld en gingen naar het volgende huisje en zo het héle dorp door).
Hierna werd er gedanst en gezongen tot diep in de nacht. Om twaalf uur hield ik het zelf voor gezien en ben gaan slapen, de bruid heb ik dus niet gezien want zelfs om vier uur ’s nachts zat die nog met een doek om dr hoofd op de grond bij haar eigen feest.
Bijzondere bruiloft maar zelf sla ik het trouwen in de fula-cultuur maar over ☺
Op werkgebied gebeurt er ook veel. Ik heb twee hele drukke weken gehad.
De dag nadat ik terug kwam uit het binneland kwam Go for Africa aan met de auto’s. Een groep van vijftien auto’s is helemaal van Nederland naar hier gereden. De jongeren gaan hier 7 weken stage lopen en doneren hun auto aan een project. Ook Bendula heeft drie stagiaires gekregen die ik samen met een paar Bendula-kinderen met een spanddoek heb opgewacht. Het was een leuk feestje! De afgelopen weken ben ik bezig geweest om de meiden bij Bendula in te werken. Heel leuk om via hen weer nieuwe ideetjes en inzichten te krijgen! Ook is er sinds twee weken een nieuw huisbezoek rooster wat inhoudt dat Hawa, Mohamed en ik alle drie meer huisbezoeken hebben gekregen en ook andere. Voor mijzelf houdt dit in dat ik er één bij heb gekregen. Een meisje met een hele heftige situatie. Ik ben enorm geschrokken toen ik er voor het eerst kwam, het meisje was héél vies en niemand kwam in haar buurt, alle kinderen bleven op grote afstand. Er was geen moeder of Engels-sprekend familielid in de buurt die ons even kon helpen (ik was samen met 1 van de stagiaires) en dus zaten we een beetje tegenover het meisje, ik had echt even geen idee wat we nu konden doen. Joelle had een knuffeltje bij zich en dat vond ze wel héél leuk, ze bleef ernaar lachen. Samen met Mohamed, m’n Bendula collega, zijn we deze week samen nog terug gegaan om de situatie te bespreken met de familie. Dit keer was de moeder er wel en kwamen de kinderen wel naar ons toe, we hebben een heel goed gesprek gehad en daarna voelde ik me al wat beter over de situatie. Wat erg heftig is, is dat we met dit meisje absoluut niet de compound afmogen om in de buurt of in Tanji op de markt te komen omdat ze daar herkend zou worden en dit niet goed is voor het aanzien van de dfamilie. Ver weg en op een plek waar vrijwel niemand komt mag ze wel komen met ons. Het lijkt me verschrikkelijk als je familie je zo voor je schaamt dat je áltijd op 1 plek, binnen je eigen compound moet blijven. Ik hoop dat ik in deze situatie iets mag gaan betekenen ☺
Deze week heb ik op woensdag een heel leuk uitje voor alle kinderen die naar de klas komen van Bendula georganiseerd. We gingen naar het strand, er werden schalen met lekker eten gebracht en we kregen een supergave Workshop. We hebben gezongen, als een soort yoga-klasje in een park Capoeira oefeningen gedaan en gedanst. De kinderen vonden het meer dan geweldig! Het was gewoon op het strand in Tanji maar de kinderen komen daar eigenlijk nooit.
Over 2 weken komt m’n nichtje Mandy ook naar Gambia, superleuk! Ze gaat hier een maand lang samen met mij vrijwilligerswerk doen bij Bendula en andere projecten ☺
Over 3 weken is op 7 april ook de opening van ons eigen Bendula gebouw! Hiervoor organiseren we een leuk feest, deze week vergaderen we erover dus ik ben erg benieuwd!
Bedankt allemaal voor jullie lieve reacties en appjes! Ik geniet er nog steeds veel van ☺
Veel liefs vanuit Gambia!
-
20 Maart 2016 - 18:06
Wilma:
Hoi ciska vind het altijd leuk om te lezen graag wilma
-
20 Maart 2016 - 20:22
Gea Vink:
Wat ontzettend leuk weer om een verslag van je te lezen en wat maak je toch weer bijzondere dingen.
Kijk weer uit naar je volgende verslag.
Kusjes van ons allemaal !!! -
20 Maart 2016 - 21:31
Marga:
Hoi Ciska,
Wat schrijf je geweldig! Zo beeldend en levendig!
Over 2 weken vliegen wij (Nelleke, Sophie en ik) naar Gambia en kunnen we jullie misschien nog wat helpen met de voorbereiding van de opening. Laat maar weten als we nog spullen mee moeten nemen. Ballonnen en slingers staan al op ons lijstje. We hebben er veel zin in!
Groetjes, Marga -
20 Maart 2016 - 22:13
Huub Braun:
Ciska, wat een mooie, speciale dingen heb je weer meegemaakt de afgelopen weken. Ik kan me voorstellen dat je veel moet verwerken qua verschillen in cultuur ten opzichte van wat je in Nederland gewend bent. Die indrukken/levenswijsheden neemt niemand je meer af.
Ga vooral door met het vele goede werk dat je daar verzet.
-
21 Maart 2016 - 00:21
Simone:
Hallo Cisca,
Ik ben ook een meelezer.
Het is al even geleden dat wij elkaar gezien hebben. Ik Ben bevriend met je tante Wilma.
Zij plaatst jouw link altijd op fb. Ik vind het erg leuk om jouw verhalen te lezen en zo een beetje meer van de wereld ontdek.op dit moment hebben Wilma en ik alletwee een nichtje in het buitenland. De mijne doet vrijwilligerswerk in een weeshuis in zuid africa. Ik heb grote bewondering voor meiden zoals jullie. Ik wensjou nog een mooie tijd in Gambia zeker straks ook als Mandy er is. Groetjes uit Veenendaal. -
21 Maart 2016 - 07:54
André:
Hey Ciska,
Wij kennen elkaar niet, maar jouw moeder zet jouw blog altijd op fb. Wilma trouwens ook.
Ik vind het geweldig om te lezen over wat jij (jullie, Jordy natuurlijk ook) daar allemaal doet en meemaakt. Jouw enthousiasme 'spettert' uit je blog, het is prachtig. Jullie zijn goed bezig en daar heb ik alle respect voor. Ik hoop dat ik nog veel van je te lezen krijg.
Tot de volgende blog :-)
Groeten van André
-
21 Maart 2016 - 14:00
Juliette Boot:
Lieve Cis,
Wat een belevenissen. Ik ervaar het lezen van jouw blog al als een belevenis laat staan hoe het voor jou is om het ook daadwerkelijk allemaal mee te maken. Dat neemt niemand jou meer af en zul je je hele leven bij je dragen! Ik wens je voor de aankomende tijd heel veel succes en plezier en geniet van elke dag! -
21 Maart 2016 - 18:21
Esther:
Hee cis,
Heerlijk om je verhalen te lezen.
Ik vind je een super tof en stoer kind.
Wat doe je prachtig werk!
Geweldig dat je die mensen daar zo mag helpen.
Je bent een topper.
Liefs
-
22 Maart 2016 - 16:20
Joop En Ineke Kanis:
Hallo Ciska, leuk om weer een brief van je te lezen -
22 Maart 2016 - 17:33
Nelleke Van De Bovenkamp:
Hey lieve Cis,
Geweldig om te lezen wat jij allemaal weer kan beteken voor die mooie mensen daar. Mooi werk!
Liefs Nelleke -
24 Maart 2016 - 15:35
Joop En Ineke Kanis:
Hallo Ciska, bedankt voor je leuke brief. het is weer een heel verhaal van je belevenissen.
Leuk om te lezen. Veel plezier met alles wat je nog doet.
Lieve groetjes van joop en ineke. xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
