Afrikaanse belevenissen in Gambia!

Hoi!
Bedankt weer voor de leuke reacties, altijd super om te lezen hier!
Inmiddels ben ik alweer 2,5 week terug in Gambia. Net zolang als dat ik er de eerste keer was maar ik hoop dat het nu gewoon zo blijft want één ding is zeker, wij komen voorlopig echt nog niet naar Nederland! We genieten van het weer, de mensen en ook het werk begint op te starten.
Zoals mijn week er nu uitziet: Maandag en dinsdag werk ik op de basisschool, ik ben daar vooral nog aan het praten en aan het orienteren, we zijn nog niet echt tot iets gekomen maar gelukkig zit ik nu niet net als in Malawi vast aan een bepaalde periode waarin iets gedaan moet zijn. Ik ben ermee gestopt om ochtenden in de klas te zitten om te observeren en aan het einde e.a. te bespreken. Het had weinig nut.. ik dwaalde over het schoolplein omdat ze zeiden.. kijk maar bij een leerkracht van grade 1/2/3/4/5 en dan moest ik gaan vragen of ik bij diegene in de klas mocht zitten. Doen ze allemaal heel vriendelijk hoor, echt. Maar zowel de leerkrachten en ik hadden er helemaal niets aan dus dat is tijdverspilling. Ik heb nu gelukkig weer een lijstje gekregen via de stichting met opties dus daarover weer in gesprek aankomende maandag. De bedoeling was gisteren maar toen stond ik om 9 uur voor een dichte school. De school zou alleen woensdag gesloten zijn en ik zou het horen als het zou veranderen.. niet dus, lekker Afrikaans, haha. Ze noemen me nu de meest enthousiaste leerkracht van de hele school.
Ik heb ze er overigens wel zien slaan inmiddels.. en Jordy ook. Ik ben er heel boos over geworden maar voelde me niet erg serieus genomen. Er wordt erg lacherig over gedaan terwijl het hier ook verboden is. Gelukkig hebben ze het aanbod aangenomen dat Jordy en ik er dinsdag een korte workshop over geven. Ik hoop dat ze gaan inzien dat er ook andere manieren zijn om kinderen te straffen en juist te stimuleren om het goed te doen!
Op woensdag, donderdag en vrijdag werk in het Bendula-project. Dat is echt leuk en wordt steeds leuker! De begeleiders die ze al hebben zijn aardig en (zeker als je kijkt naar de gemiddelde Gambiaan) echt gemotiveerd om talenten bij zichzelf te ontwikkelen en te werken aan doelen om het zo nog beter en leuker te maken voor de kinderen. Ze knikken ook niet alleen maar ja maar discussieren echt mee over allerlei onderwerpen, heel leuk!
1 Van de dingen waaraan we werken is het krijgen van meer kinderen in het Bendula-project want Tanji is groot en toch omvatte het hele project (de klas en de huisbezoeken) ‘maar’ 14 kinderen. Dat betekent dus dat er in Tanji nog heel veel kinderen doelloos voor hun huisje op de compound moeten zitten die nog nooit op school zijn geweest en geen nuttige, leuke, liefdevolle dagbesteding hebben. Als je kijkt naar het verschil dat Bendula kan maken dan is dat echt zó jammer, het brengt kinderen echt van het donker naar het licht en geeft de kinderen waardigheid. Eindelijk zijn ze ook naar school geweest, komt iemand hen speciaal ophalen en hebben ze eens iets te vertellen of meegemaakt. Zeker nu er nog genoeg plek is in het project moeten deze kinderen gevonden worden. Dus maandag zijn ik en Mohamed op pad gegaan om te voet, door de stikhete zon 4,5 uur door Tanji te wandelen op zoek naar kinderen met een beperking. Ik vroeg me af hoe het ooit zou kunnen werken maar alle kinderen zijn op die manier ‘gevonden’. Gelukkig kende Mohamed al heel wat mensen en wijzen mensen met het ene kind met ene handicap ons ook weer op andere gezinnen waar een kind woont dat misschien bij het project zou passen en zo was de winst aan het einde van de tocht (ik heb gezien hoe groot Tanji was!) 5 nieuwe kinderen! Ik had het nooit verwacht maar het was echt super. Heel bijzonder om door het zand te wandelen met alle kinderen al Tubab-Minti (blanke, snoepje!) achter je aan om zo bij allerlei verschillende gezinnen te komen, in gesprek te gaan en de prachtige blijdschap te zien op de gezichten van de ouders/familie van de kinderen omdat de meesten nooit hadden verwacht dat het ook voor hun kind was weggelegd om naar school te kunnen gaan. De nieuwe kinderen zijn een jongetje van 10,hij kan niet praten of horen maar zat op de compound al heerlijk allerlei lettervormen in het zand te maken met zijn handen. Een meisje van 12 met epilepsie waarbij ik eerst 2 ochtenden in huis ga om te kijken hoe we met haar om kunnen gaan. Een meisje van 8 dat niet kan horen of praten. Een klein lief klein jongetje met een waterhoofd en licht verstandelijke beperking en nog een nog een klein jongetje van 6 met het syndroom van Down (toen ik hem in alle viezigheid in het zand zag zitten met z’n leuke prethoofd dacht ik.. oh yes, jij mag mee, haha!). Volgende week komen ze allemaal naar school toe, verspreid over verschillende dagen. We zullen het wel druk krijgen maar wat zal het (hopelijk) een feestje voor ze worden! Hun allereerste schooldag!
We zijn die dag ook nog bij een meisje langsgeweest van 20 die niet onder het project zal vallen maar waarvoor wel zo snel mogelijk een rolstoel geregeld moet worden. Ze ligt op de grond sinds haar rolstoel stuk is en omdat ze natuurlijk erg zwaar is komt ze nergens meer.. ik hoop dat ik dat voor haar kan regelen samen met de anderen die er nu ook namens de stichting zijn.
Ook werk ik nog steeds met Yaay, zij is inmiddels uit het ziekenhuis (wat super om haar daar maandag op te halen.. iedereen was echt in feeststemming) en dinsdag ben ik met nog twee Nederlanders die veel voor haar hebben gedaan lekker met haar weggeweest. Ze keek haar ogen uit want er waren veel blanken en dat zijn volgens haar haar favoriete mensen. Ze was dan ook vooral met haar ogen het strand af aan het zoeken naar nog meer Tubabs. We hebben lekker patatjes met haar gegeten, het was super! Het vervoer was trouwens ook lekker Afrikaans, de rolstoel achterin de bus en ik zat ernaast om hem vast te houden en zo gingen we hobbelend over alle wegen met gaten en bij alle politie-controles keek niemand er raar van op, haha! Het enige dat ze daar doen is vragen hoe het met je gaat, af en toe waar je naar toe gaat en of je nog een broodje of Attaya voor ze hebt!
Inmiddels ben ik ook bij een ander meisje dat hoort bij de huisbezoeken van Bendula geweest, het gaat om een meisje van 7 met een spierziekte waaraan haar zusje al is overleden vorig jaar. Ze kan alleen haar hoofd een beetje bewegen maar ziet er wel goed uit en wordt heel liefdevol verzorgd. Ze straalt een soort hele bijzondere rust uit, ik doe er niet veel anders dan haar hand vasthouden en bij haar zitten maar toch voelt het alsof het oké is. Het voelt heel mooi dat ook ik er nu voor haar mag zijn. Ik merk sowieso hier dat de kinderen met een beperking/handicap/ziekte me hier erg raken en dat ik het heerlijk vind om juist met die doelgroep te werken. Juist ook omdat het hier helaas lang nog niet zo is dat deze kinderen als gelijkwaardige mensen worden gezien.. Ze zijn geen oudedagvoorziening, zullen geen kinderen krijgen en niet voor zichzelf kunnen zorgen en dat maakt je hier als mens ‘een last’ of ‘overbodig’. Voor mij niet te begrijpen want wauw, wat zijn ze bijzonder en leuk zeg!

Verder maken we hier ook lekker Afrikaanse dingen mee. Zitten we nog steeds in de overvolle bushtaxi-busjes waarvoor je heel snel moet zijn als er door de ‘Apprandi’, iemand in het busje die het geld regelt en de bus volpropt, geroepen wordt dat het busje gaat naar jouw bestemming. Ook zijn we bij Zimba geweest, een soort dansfeest op Jordy’s school. Mannen in hele enge felgekleurde pakken dansen dan heel wild en honderden kinderen dansen en springen eromheen. De dansers maken de kinderen en anderen ook bang (mij ook, ik vond het echt eng maar gelukkig ging 1 van de leerkrachten steeds uitgebreid met me knuffelen als er één aankwam, tubabs zijn natuurlijk interessant, zodat ze van me afbleven, haha). Één van de dansers had een scheermesje waarmee hij mensen een sneetje in de vinger gaf als een soort grap.. ik vraag me wel af welke grap. Lekker aidsgevoelig.
Ook is het dagelijkse bezoek aan de markt (we doen elke dag de boodschappen voor die dag en hebben ook geen koelkast) natuurlijk een lekker Afrikaans gebeuren. Het is kleurrijk, mensen spreken je aan in de taal waar ze zin in hebben, dus als ze even geen zin hebben in Engels dan spreken ze gewoon alleen nog maar lokale taal, en je moet vooral niet denken dat je even snel boodschappen kunt doen. Het is wel heel leuk, de mensen zijn heel vriendelijk en als je ze bijvoorbeeld zegt dat je Benachin wil maken, een lokaal gerecht, helpen ze je met wat je nodig hebt. Je koopt hier het meeste voor het aantal Dalasi’s dat je wilt. Dus niet 500 gram uien maar ‘voor 10 dalasi uien’. In de muurwinkeltjes sta je aan de ene kant van het schot en dan kan je tegen de verkoper zeggen welke dingen je wil hebben, die pakt het dan.
Het allerleukste vinden mensen het als je iets zegt in Mandinka of Wolof, 2 van de 9 lokale talen, ze schateren het uit en vinden je helemaal leuk, haha. Mijn verdere inburgering bestaat geloof ik uit het krijgen van een Gambiaanse naam en het dragen van een traditionele jurk op vrijdag. De stof heb ik uit.. 30.000? stofjes inmiddels gekozen. Ik was gisteren namelijk toen ik ineens vrij was een dagje met Amy, een meisje uit Nederland, naar Serekunda market geweest. Je kijkt echt je ogen uit, je ziet zoveel. Overal zitten de felgekleurd-geklede vrouwen op de grond met hun vissen, suiker, kruiden (dit is voor buikpijn, dat voor hoofdpijn, dat voor vruchtbaarheid enz.) en ook zijn er levende, dode (en iets ertussenin want op de markt zelf wordt geslacht) kippen, fazanten of waar je maar zin in hebt. Je kunt overal kleine hapjes kopen zoals allerlei soorten koekjes, oliebollen, cakejes en pasteitjes. Het is daar wel iets meer op toeristen gericht waardoor je minder ‘tubab’ hoort en meer ‘hello my customer, hello beautiful lady, hello bosslady’. Ik had het er met Jordy over hoe mensen zouden reageren in Nederland als je ze alle dingen zou toeroepen die ze hier naar ons roepen. ‘Hoi baasvrouw, hallohallohallohallohallo, hoi hoe gaat het?, wat is je mooie naam?, wil je met me trouwen, BLANKE!!!!, snoepje, geef me geld, geef me een voetbal.. dat zou nog een gekke dag worden die denk ik eindigt in één of andere interessante instelling, haha.

Onze dagen zijn hier best vol maar gelukkig hebben we ook echt wel tijd om te relaxen. We zijn een lekker dagje naar een strandtent met ligbedjes geweest, wandelen met Rocky naar het strand, liggen op ons buitenbed/in de hangmat en kijken elke avond buiten op de veranda iets van een serie. We hebben het hier echt heel leuk en doen súperveel ervaringen en indrukken op. Dat maakt wel dat ik heel vaak heel moe ben en dat ik ’s avonds om 10 uur doodop in slaap val om vervolgens om 5 uur natuurlijk weer door de moskee wakker gezongen te worden, altijd een feest.
Ohja, nog even om jullie jaloers te maken.. vandaag is het hier 29 graden.. morgen 32, de rest van de week tussen de 33 en de 38. Tjonge, naar hoor dat Gambia!

Heleboel liefs!