Update van de niet-meer-zo blanke tubabs!

Abenjadi!

Allereerst heel erg bedankt voor de leuke reacties op mijn blog, super om te lezen en te weten dat er vanuit Nederland nog aan ons gedacht wordt
Weer 2,5 verder. Wat gaat de tijd snel! Het is inmiddels ruim drie maanden geleden dat ik (de eerste keer) wegging uit Nederland om te gaan kijken wat ik hier in Gambia voor de kinderen kan betekenen en het avontuur van een nieuwe cultuur, nieuwe mensen en een samenwoon-leven met Jordy aan te gaan. Het bevalt nog steeds heel goed! Al is iedereen die een pak hagelsag, een zak dropjes of snoepjes of gewoon, wat dan ook aan lekker eten naar ons op wil sturen welkom, haha. Niet dat we mogen klagen om het eten hoor, we kunnen hele grote gamba’s kopen.. botervis.. mmm!

Alles gaat hier nog steeds goed. We hebben de afgelopen twee weken vakantie gehad wat vooral héél fijn was. We hebben ons verplaatst tussen strandtenten, gewoon het strand, de hangmat.. heel heftig allemaal. Heerlijk om gewoon lekker uit te rusten en samen leuke dingen te doen.
Doordeweeks zijn we echt niet per sé de hele dag aan het werk maar je bent toch wel een groot deel van de dag bezig met van alles en nog wat. Buiten dat het fijn is als het huisje enigszins opgeruimd en schoon blijft is vooral het koken elke dag een tijdrovende bezigheid. We hebben geen koelkast en kunnen niks bewaren waardoor we elke dag naar de lokale markt moeten (hebben we wel alles lekker vers! En.. die vislucht daar, de vismarkt op het strand grenst aan de lokale markt, ruiken we meestal niet meer dus niks te klagen. Dan komt natuurlijk de uitdaging van het koken, eerst moeten de takjes gezocht worden, stro, krantje, houtskool en wapperen maar, haha. Op de één of andere manier is Jordy’s talent voor vuur maken een stuk groter dan het mijne maar ik ben zo eigenwijs dat ik het nog liever drie keer opnieuw probeer (Jordy heeft dit gefilmd.. maar die beelden houden we privé, haha) en mijn vingers verbrand aan de houtskool dan dat ik Jordy vraag om me te helpen. Vervolgens duurt het koken gewoon lang omdat je niet meerdere pannen tegelijk kunt gebruiken. Maar ik moet zeggen, het is best leuk en ik kan al een stuk meer maken (voor degenen die het geklaag van Jordy over mijn kookkunsten weleens gehoord hebben: absoluut een stuk meer dan Jordy ooit had gedacht) dan ik ooit had verwacht. Maar in de vakantie hadden we natuurlijk alle tijd om te koken, dus geen probleem
Wat we hier trouwens ook hebben ontdekt: je kunt eten afhalen voor nog geen 60 eurocent per bord. Het gerecht heet Benachin, het is een kruidige rijst met groenten en vis, en smaakt ook nog een stuk beter dan dat we het zelf maken. Je kunt met je bordje in een rij gaan staan en dan scheppen ze voor je op, het heeft nogal veel weg van een gaarkeuken voor daklozen.

We hebben in de vakantie overigens niet alleen maar aan het strand gelegen. We hebben Babucar een aantal keer op visite gehad en meegenomen (oké.. naar het strand, haha) en we hebben een dag vrienden uitgenodigd, Buba en Sally die nu drie kindjes hebben waaronder Musa die nu een paar weken oud is en scháttig. Ook Alieu, een vriend van Jordy was er en twee Engelse vrouwen, Lucy en Paula. We zijn eerst de hele ochtend bezig geweest met boodschappen doen, koken en alles klaar zetten en toen is Jordy de Gambiaanse familie op gaan halen. Het was een hele leuke dag. Zoals het hier in Gambia hoort kwam de buurman ook nog even langs en die eet dan gewoon wat mee. Je eet uit schalen dus je merkt dat eigenlijk niet eens. Delen is hier héél belangrijk. Klein voorbeeld: we waren ergens op visite en een meisje van een jaar of 10 was zeker een half uur bezig met heel veel sinaasappels schillen. Uiteindelijk ging ze ze uitdelen en kwam ze bijna precies uit, ze had alleen voor zichzelf niet en had het dus alleen voor de anderen gedaan en het leek haar niet uit te maken. Dat is hoe het hier gaat. Als mensen uit een schaal zitten te eten voor bijvoorbeeld de lunch dan kan iedereen mee-eten die langskomt. Zelfs als mensen die een winkel hebben zitten te lunchen vragen ze of ik mee kom eten als ik er langs loop, of zomaar bij compounds waar ik helemaal niemand ken. Veel is van iedereen en voor algemeen gebruik, we keken eerst nog wel eens raar op als mensen sinaasappels uit de bomen in onze tuin stonden te halen (die we dus niet kenden) of als iemand takjes aan het zoeken was voor het maken van vuur op onze compound. Maar als je genoeg hebt, waarom dan ook eigenlijk niet samen delen? Rij je met de auto en heb je nog plek op de achterbank? Dan kan er dus iemand (of 4, ze zijn goed in proppen) meerijden.
Mensen hebben hier sowieso eigenlijk nooit een auto. Het is een soort groot taxi-systeem, volgens mij echt véél beter voor het milieu. Er rijden allemaal minibusjes en gele taxi’s rond op ‘trajecten’ en je kunt er één aanhouden waar je maar wilt. Vervolgens betaal je een klein bedrag (in elke taxi hetzelfde) voor een bepaald stuk en je stapt uit waar je maar wilt. Het kan alleen zo zijn dat er op bepaalde tijden minder busjes rijden of er veel al vol zitten (niet alleen met mensen hoor, ook met kippen, schalen eten, grote bakken met vis..) Wij gebruiken meestal ook de ‘galla galla’s’ maar het is toch ook best wel luxe om af en toe de auto te kunnen gebruiken.

Op werkgebied kwam er anderhalve week geleden heel mooi nieuws. Yaay, een meisje waar ik mee werk, kon geplaatst worden in Second Home, een huis waar kinderen met een beperking vijf dagen in de week wonen en vanuit daar naar de Methodist special school gaan met een busje. Hiervoor moest zelf een nanny gevonden worden en daar hebben een paar Nederlanders zich hier mee bezig gehouden en dat is gelukt. Het zou op termijn een oplossing zijn voor haar wonden, ze zou zindelijk gemaakt worden en als dat gelukt zou zijn kan ze ook naar school! Helaas kreeg ik deze week het bericht dat het feest (in ieder geval nog even niet) doorgaat. Er zijn wat problemen gekomen en Yaay kan in ieder geval nu nog niet geplaatst worden. Heel jammer want ze zou afgelopen maandag starten. Toen ik daarom meteen maandag bij haar langs ging fluiterde ze steeds ‘Second Home’ in mijn oor. Niet echt uit te leggen waarom iets niet doorgaat aan een meisje waarvoor dit zo’n groot verschil zou gaan maken. Van in de viezigheid, doelloos de hele dag op grote wonden zitten op de compound naar aandacht, verzorging, gezelligheid en misschien zelfs de hele week school!
Hopelijk kan er snel een oplossing gevonden worden.
Verder zijn de huisbezoeken wel doorgegaan in de vakantie. Één van de families waar ik kom is echt heel bijzonder (oké, eigenlijk allemaal maar deze mensen zijn echt heel lief!). Het meisje dat ik er bezoek, maar eigenlijk bezoek je natuurlijk de hele familie, heeft een spierziekte en kan alleen haar hoofd een beetje schokkerig bewegen, ze is zeven jaar. De familie heeft haar oudere zusje al aan deze spierziekte verloren. Deze mensen zijn zichtbaar heel arm maar zó ontzettend lief. Ze verzorgen Fatoumata altijd heel goed, alle kinderen zijn lief voor haar en vooral haar vader, moeder en jongere tante zorgen heel goed voor haar. De vader werkt als ober in een hotel en de 35 euro die ze daarmee verdienen in de maand zijn de enige inkomsten. Het meisje kan niet meer goed slikken maar voor de speciale voeding is geen geld. Toch maken ze er altijd een feestje van als ik kom, alle kinderen staan me elke week al toe te juichen en ze komen me allemaal een hand geven en knuffelen en wijzen me waar ‘de prinses’ die dag ligt of zit want zitten is nu ook een optie! Ze heeft twee weken een súpermooie trippelstoel gekregen zodat haar moeder haar handen wat meer vrij heeft. Vrijwel alle inwoners van Tanji leven in armoede maar sommige mensen gun je toch wel een beetje extra dat ze zich over geld in ieder geval niet zo druk zouden hoeven maken.

Met het regenseizoen op komst (en dus geen toeristen) merk je sowieso dat mensen bang worden, Het toeristenseizoen is slecht geweest vanwege de Ebola die hier niet eens was en daardoor was er te weinig, en dus al helemaal te weinig om ook nog te sparen voor het regenseizoen als de meeste gezinnen een groot deel van hun inkomsten verliezen. Wij proberen hier lokaal te leven, lokaal te kopen maar we weten dat we dat niet zouden hoeven (ook al, die dertig euro’s van Jordy in de maand dekken nou niet bepaald de kosten, haha) en daarom kunnen we ons nooit écht inleven hoe het moet zijn als je weet dat je misschien wel geen eten kunt kopen voor je kinderen of dat je geen geld hebt voor malariamedicatie als een gezinslid dat nodig heeft (regenseizoen=malariaseizoen hier) terwijl dat toch maar zo’n 3 euro kost. Het is eigenlijk gewoon niet eerlijk dat je leven zo anders is als je leven niet begint in een wieg in Nederland maar op een matje of sponsachtig matrasje hier in Gambia. Misschien is vandaag best een mooie dag om je gewoon eens te beseffen dat je best dankbaar mag zijn voor wat je hebt. Nog mooier zou het zijn als je zou bedenken dat je best iets zou kunnen delen van wat je hebt, je geld (of talenten! Kom gerust naar Gambia, het is hier tof!) kan hier een enorm verschil maken. Mocht je dat ooit bedenken, via ons kan je het hier werkelijk óveral kwijt

Oh ja, ik heb nog heel leuk nieuws! Heel binnenkort start de bouw van ons eigen Bendula-gebouw. Dan hoeven we niet meer in de bibliotheek van een andere school te zitten en kan ik losgaan op de inrichting en alles van onze eigen ruimte! Nu Bendula steeds meer een eigen school/dagbesteding aan het worden is lijkt het me heel leuk om uniformen voor de kinderen te hebben. Alle scholen hebben dat hier dus dat geeft voor de kids ook nog meer het idee dat ze naar een echte school gaan en er helemaal bij horen. Daarbij vinden we misschien wel nog meer kinderen met een beperking die nog doelloos op hun compound zitten als Bendula een beetje meer bekendheid krijgt hier!
Hiervoor ben ik nog op zoek naar iemand die zich wel wil inzetten voor het maken van een simpel, vrolijk logo (het hoeft alleen geprint te kunnen worden) voor op de uniform-shirts van de Bendula-kinderen.

Jullie horen weer van mij! Heleboel liefs!

(oh ja, bij de foto's zie je ook wat foto' s van de vismarkt, een typisch minibusje en een stukje van de markt: allemaal bij ons in het dorp. Ook zie je onze zelfbedachte en geknutselde oven waar we heerlijke pizza in hebben gemaakt!)