Tubab-nieuws vanuit Gambia!

Abenjadi!

Ibenjadi? Soemolé? (Hoi, hoe gaat het, en hoe gaat het met de familie?)
Ik kan al best wat dingen zeggen in het Mandinka (1 van de 2 hoofdtalen hier, Jordy is beter in de andere: Wolof). Ik kan een begingesprekje voeren of iets bestellen in een winkel bijvoorbeeld.. alleen doe ik dat toch niet zo snel omdat ik vaak niet kan reageren op wat mensen terug zeggen, haha.
De hoofdtaal is hier Engels maar je merkt dat zeker onder de oudere mensen vooral veel lokale taal gesproken wordt.. je treft van alles. Mensen die alleen Mandinka, alleen Wolof, alleen Frans of 1 van de andere 7 lokale talen spreken.. je hebt mensen die kunnen een beetje van alles.. in de buurt weten we inmiddels aardig in welke winkel je in welke taal moet spreken, haha.
Het is vooral handig om wat Mandinka te kunnen spreken bij Bendula, de kinderen spreken zo goed als allemaal geen Engels omdat ze niet naar school zijn geweest (Bendula bestaat ook pas twee jaar) en thuis in lokale taal spreken. Ik kan dingen zeggen als: Goed gedaan, doorwerken, schiet op, kom, binnen de lijntjes, ja, nee, je bent klaar, ben je al klaar?, we gaan naar buiten. Verder kom ik een eind met gebaren en voordoen, haha.

Het gaat hier nog steeds goed! Ik ben woensdag helaas ziek geworden, ze hebben me van school eerder met het busje naar huis gebracht.. we denken dat het toch van het lokale water komt, al drink ik dat al een paar weken. Ik heb de laatste twee dagen van school dus moeten missen want nu hebben we vakantie! Hawa en Mohamed, de collega’s stonden hier vrijdag al om half negen op de stoep om te kijken hoe het met me ging, haha.
Echt heel leuk dat als je vakantie hebt, je ook meteen in een ‘vakantieland’ bent. Sinds gisteren voel ik me weer steeds beter dus we verplaatsen ons nu van strandtent, naar gewoon strand.. naar zwembad. Heel heftig allemaal, haha!
De afgelopen dagen is het hier wel heel heet, gisteren en eergisteren en ook vandaag weer boven de 40 graden! Dan kan je ’s middags het beste je hoofd in een emmer water houden en wachten tot het voorbij is.
We vinden het echt heerlijk om af en toe bij een strandtentje aan de zee te liggen en gewoon, lekker westers, een drankje te bestellen (Die kosten hier trouwens maar zo’n 70 eurocent) of een bord patat. Soms nemen we ook eten mee, domodo bijvoorbeeld. Dat is rijst met een soort satésaus met groenten en vis of kip, Jordy’s absolute favoriet, haha. Jordy gaat het zo ook maken, we gaan vandaag met een buurjongetje van 2 die vaak bij ons thuis is naar het strand.
Dat is echt een heel schattig jongetje die hier zo’n beetje niets zegt maar als we hem naar huis brengen en de poort dicht doen dan begint hij binnen 3 seconden te huilen als een sirene.
Sirenes hoor je hier trouwens ook regelmatig. Er komen dan wat grote zwarte auto’s langs met zwaailichten en sirenes, je moet stoppen met waar je mee bezig bent, van de weg af gaan en kijken en dan komt de president langs. Sommige mensen gaan dan klappen en juichen.

De dagen hier in Gambia zijn elke dag verrassend, soms is het rustig en heb ik alleen de huisbezoeken of de klas, maar er kan ook van alles en nog wat gebeuren. Precies twee weken geleden ging de container open van Go for Africa, daarin zat een rolstoel die voor een meisje van Bendula bestemd was en aangezien ze al weken op de grond ligt (ze is 20 en kan niet ver verplaatst worden door oma) omdat haar oude rolstoel stuk is en veel te klein. Ik stond om 9 uur dus klaar om ‘even’ de rolstoel op te halen maar geloof me, er past héél veel in een container en dat moest er natuurlijk allemaal uit. Schoolmeubilair, eindeloos veel vuilniszakken, stoelen, tafels, auto-onderdelen, fietsen.. Na twee uur was de container half-leeg en kon er echt niets meer in de auto’s die klaar stonden. Maar mijn rolstoel was er nog niet uit. Gelukkig waren er al wat andere nieuwe rolstoelen wel uit en mocht ik er daar 1 van hebben voor Yari. Natuurlijk wilde ik hem meteen brengen dus maakte ik een bloedhete wandeling van zeker 40 minuten door Tanji met die rolstoel, haha. Yari, een geestelijk en lichamelijk gehandicapt meisje, was he-le-maal gelukkig en ik natuurlijk ook. Ik kreeg sinaasappels en pinda’s, zo lief dat mensen hun dank uiten met wat ze ook maar hebben.
Eenmaal bij Yari werd ik opgebeld.. de moeder van 1 van ‘onze kinderen’ stond in paniek bij de Go for Africa compound. De jongen waar ik een paar dagen eerder ook al mee naar de kliniek was geweest (we vonden hem na een telefoontje van een leerkracht helemaal opgezwollen thuis, kon niet meer lopen of praten) was er heel slecht aan toe dus wat een rustig dagje leek te worden wel een lange, hectische dag.
De jongen had zijn hoofd zo vaak tegen de muur aan gegooid dat hij eruit zag of hij in elkaar geslagen was, zijn ogen gingen niet meer open en hij had overal wonden. Ik ben de hele middag bezig geweest met regelen van een auto maar naar een psychiatrisch ziekenhuis, of welk ander ziekenhuis dan ook te gaan met hem en de Bendula-collega’s maar zonder resultaat. De volgende dag konden we gelukkig ineens gaan dus ben ik bij school eerder weggegaan met 1 van de collega’s. Het hele verhaal is niet zo interessant maar het gaat gelukkig weer goed met hem.. maar om maar even uit te leggen hoe een dag kan lopen als je op dit project werkt. Bendula gaat namelijk verder dan alleen onderwijs/dagbesteding maar we proberen te helpen op de manier die nodig is voor het kind. Voor de één is dat een huisbezoek, de ander kan naar school komen, bij de volgende praat je veel met de familie en soms hoort een bezoekje aan de kliniek er ook bij. Helaas worden lang niet alle kinderen, en zeker niet de kinderen met een beperking, goed verzorgd en de kliniek is gelukkig naast de school.

Bij het ene nieuwe jongetje waar we een rolstoel en matras hebben gebracht doe ik nu de huisbezoeken. Tijdens mijn eerste huisbezoek kwam ik erachter (na een lang, vaag gesprek met twee vrouwen die op de vrijwel verlaten compound liepen) dat het jongetje er overdag halfnaakt op de grond ligt in de vrijwel lege kamer, opgesloten en niemand heeft de sleutel, alleen oma die is gaan werken. Ik schrok behoorlijk.. vooral ook omdat ik hem pas zag toen ik zelf al half door het ‘raampje’ was gevallen voor ik hem in de donkere kamer kon ontdekken. Het is niet dat de oma niet voor hem wil zorgen.. maar ze moeten ook eten en dat hij niet mee kan snap ik ook. Soms weet ik dan ook even niet wat dan wel een goede oplossing is..

Verder proberen we hier zo lokaal mogelijk te leven, dat is ook meteen het goedkoopst omdat we met dit werk helaas, zo goed als geen (Jordy z’n top salaris van der-tig euro niet vergeten uiteraard) geld verdienen.
Dus onze warme douche bestaat uit een emmer die we in de zon zetten, koken doen we buiten op houtskool waar we takjes en stro voor zoeken, boodschappen halen we op de lokale markt hier in Tanji of bij de muurwinkeltjes en reizen doen we over het algemeen met de minibusjes. Het leven is hier zelfs zo lokaal geworden dat Jordy ook naar een lokale kapper is geweest, na een kleine miscommunicatie liep ik drie uur later op het strand te zoeken naar tweedehands petten want Jordy was zo goed als kaal geworden! Ik weet dus meteen dat ik bij een hotel naar de kapper ga, haha.
Het enige is wel dat anderen ons nog niet zo lokaal vinden.. als blanke ben je hier een echte bezienswaardigheid en ik geloof niet dat dat ooit over zal gaan.
Vragen om geld, snoepjes, voetballen.. zijn áltijd (zogenaamd dan) geinteresseerd in hoe het met ons gaat en ik hoor regelmatig op straat ‘I love you of krijg een spontaan huwelijksaanzoek.

We hebben deze week ook een hele leuke verrassing gekregen. We werden gebeld dat we in een ander dorp een bananendoos op konden gaan halen! Mensen die hier ook een stichting hebben en die meerdere keren in het jaar containers naar Gambia laten gaan hebben speciaal voor ons in de container gedaan. Na dat telefoontje moest de doos natuurlijk snel opgehaald worden, haha. Nog leuker dan een kerstpakket om hier zo' n doos te krijgen, haha! Er zaten allemaal leuke dingen in die we kunnen gebruiken voor school en wat eten voor ons, mmm. Echt heel lief, we kennen die mensen nog niet eens zo lang. Jordy viel een dagje in in overberg en zo zijn we aan dit leuke contact gekomen! We hebben dan wel geen adres hier.. we kunnen dus wel ' post' ontvangen.

Het leven bevalt me nog prima hier al mis ik soms best wat mensen en het eten. Op een gegeven moment weet je ook niet meer wat je nog meer kan maken van rijst, pasta en drie soorten groenten.. gelukkig hebben we gisteren uitgevonden dat we zelf pizza kunnen bakken, mmm!
Wij gaan hier lekker genieten van onze vakantie, het mooie weer, de mooie mensen.. Gisteren zijn we een dagje heerlijk naar het strand geweest met Babucar, een buurjongetje van 2 die vaak bij ons is. Lekker gezwommen en in het zand gespeeld. Zie ook de foto’s!
En oh, ja. Vandaag gaan we uit eten want we zijn al vier jaar samen!

Heleboel liefs!