Tweede verslag vanuit The Gambia!

Hoi allemaal!

Onwijs bedankt voor alle lieve, leuke en enthousiaste reacties op mijn vorige blog. Heel erg leuk om hier iets van thuis te horen!

Het is pas anderhalve week geleden dat ik mijn vorige blog schreef maar er is al weer veel te veel gebeurd in de tussentijd om op te noemen.
Wat is het leven hier in Gambia intens, bijzonders, superleuk en ook.. vermoeiend! Hier dan helaas geen korfbal maar we lopen echt wat af. Alles is toch wel een aardig stuk lopen en dat door het zand. We hebben overigens wel een fiets. Omdat Jordy met de bustaxi’s naar school gaat kan ik de fiets gebruiken om naar Tanji Lower Basic te fietsen. Even voor de beeldvorming: crossen op een soort mountainbike-achtige fiets terwijl je koeien, schapen, geiten, kippen en op straat zittende peuters ontwijkt. Ondertussen moet je uiteraard de hele weg lang ‘Hello, I am fine, how are you?’ zeggen. Ik denk dat het verboden is hier om te zeggen dat je ‘not fine’ zegt. Je kunt ook maar beter een kort praatje houden want van sommige Gambianen kom je niet erg makkelijk af, haha!

Om jullie even jaloers te maken zal ik eerst even vertellen dat het hier zo’n 30-33 graden is elke dag. We wonen vlakbij het strand dus daar zijn we al twee keer geweest om echt lekker te relaxen (op een strandje waar echt niemand komt.. je hoeft alleen een beetje te klimmen, haha) maar ook om gewoon even heen te lopen met onze hond! Ja, we hebben een hond. We hebben vorige week vrijdag gekeken bij twee honden en werden verliefd op Rocky. Een hele leuke, stoere Rotweiler (met nog iets) met een leuk klein hoofd. Hij is al 3 jaar oud, hij woonde bij Engelsen die hem vastgebonden aan een brug hebben aangetroffen. Hij kan al aardig aan ons wennen en wij ook aan hem. Hij blaft op precies het goede moment als er vreemden de compound op komen en hij houdt veel van spelen. Het is alleen ’s ochtends even uitkijken of je niet in zijn poep stapt in huis, haha. Het is hier namelijk aardedonker. ’S Nachts kan ik Jordy op twee centimeter afstand nog niet zien, niet eens een schim, zo donker is het hier. Dat is ook een grappige ervaring als je buiten loopt ’S avonds, op 1 meter afstand zie je de buurtbewoners pas aankomen omdat ze zo donker zijn, haha.
De reden dat we ’S avonds op straat lopen is trouwens hetzelfde als tien keer naar de koelkast lopen om te kijken of er iets lekkers is. We bedenken dan dat we zin hebben in chips, koekjes.. wat dan ook en dan moet 1 van ons op jacht bij alle muurwinkeltjes in de buurt, haha!

Ons huisje is erg leuk. We hebben gewoon een douche (al is dat zo koud dat douchen met een emmer en een bekertje fijner is). We hebben een leuke woonkamer waar we nooit zitten want je bent hier de hele dag buiten. We koken zelfs buiten op houtskool, wat ik inmiddels ook al een aantal keer heb gedaan. Lekker primitief moet je dan eerst op zoek naar takjes, een stukje krant en een soort stro en dan moet je vuur maken. Volgens Jordy was mijn eten goed te eten, haha. Het ontbijt halen we elke dag bij een winkeltje om de hoek. Je haalt dan een broodje met pasta, mayonaise of met niets. Het is hier net Centerparcs, haha. Al zal ik niet zeggen dat je in Centerparcs net zo’n warme goedemorgen krijgt als hier want de hele buurt loopt uit (vooral kinderen) als we de poort uit lopen.

Deze week ben ik begonnen met werken. Maandag had ik het eerste gesprek op de Tanji Lower Basic School. Het eerste dat opviel was de man bij de poort van de school met een stokje in zijn hand. Kom je te laat.. dan krijg je een tik op je vingers. Toen ik vroeg waar het stokje voor was, was het uiteraard om iets aan te wijzen op het bord. Volgens mij is dat liegen. Ik ga kijken hoe het verder in de klassen gesteld is met lijfstraffen en wil er dan over in gesprek.
In het kantoortje werd ik onthaald door de administratiemedewerkers en de directrice. Ze wilden me een klas geven om les aan te geven. Zonder ook maar te weten of ik uberhaupt leerkracht ben.. Ik heb ze dus maar uitgelegd dat ik daar niet voor kom. Na een kort gesprekje en wat afspraken werd ik toch meegenomen naar buiten want er waren twee leerkrachten niet op komen dagen. 1 Was er al vier dagen spoorloos en de ander had even andere dingen te doen tot 12 uur. Maar als ik een leerkracht ben kan ik wel even lesgeven toch? Volgens mij vonden ze het niet erg leuk dat ik niet meteen ja zei. Samen met de vaste invaller heb ik uiteindelijk lesgegeven, dat was erg leuk! Het tempo van de kinderen is wel extreem laag.. Omdat er te weinig boeken zijn schrijven ze alle vragen eerst over van het bord (het nut daarvan snap ik dus echt niet) en alleen het overschrijven van de opdracht duurt al zeker 20 minuten. Dan moeten ze de vragen nog gaan beantwoorden! Het lijkt allemaal erg op Malawi.
Om half 12 was de leerkracht weer terug en ben ik naar huis gegaan. Dinsdag heb ik meegekeken met een leerkracht van grade 2 (groep 4). In de klas zaten 45 leerlingen waarvan de leeftijd varieerde van 9 tot 14 jaar. Van half 9 tot half 10 is er om precies NIKS gebeurd! Ik werd op een stoel buiten neergezet want voor een blanke (tubab!) is het veel te stoffig om erbij te zitten als de kinderen de klas te vegen, haha. Vervolgens ging de leerkracht lesgeven. Ondertussen lopen kinderen, praten kinderen.. zijn kinderen aan het einde van de rekenles nog bezig met Engels en letten er 3 van de 45 kinderen op. Op zich snap ik dat wel als je misschien wel 40 keer de zin ‘There are many different ethnic groups in The Gambia’ moet opdreunen. De lessen duren of 30 of 60 minuten. Rekenen duurde 60 minuten, daarin moesten de kinderen 8 + en – sommen maken. Het is allemaal bijzonder inefficient dus ik hoop dat ik daarin iets bij mag gaan dragen.
Ik had wel geluk om deze ochtend op de special needs education monitor van de regio te stuiten, met hem ga ik waarschijnlijk trainingen voor leerkracht voorbereiden over lesgeven aan special needs kinderen!
Woensdag, donderdag en vrijdag heb ik gewerkt op het Bendula-project. Elke dag komt er een ander groepje kinderen met een handicap (down, doof, stom, alleen fysiek, alleen mentaal.. van alles was). De kinderen worden met een busje opgehaald en krijgen les en activiteiten aangeboden in de bibliotheek. Bendula is echt te gek! Het is heel leuk om met de kinderen en de leiders te gaan werken. Zij staan er ook helemaal voor open om dingen anders te gaan doen, bij te leren en meer kinderen te gaan zoeken voor het project. Uiteraard heb ik zelf ook allerlei spelletjes gespeeld, legpuzzels gemaakt, met klei gespeeld en tekeningen gemaakt.. vervelend hoor.
Ik ben inmiddels ook al een aantal keer bij Yaay geweest, een verlamd meisje waarmee ik mag werken. Ik werk mee aan haar zindelijkheidstraining en uiteindelijk is de bedoeling dat ik haar thuis les ga geven. Ik ben al twee keer met haar naar het strand geweest met rolstoel. Heel bijzonder om haar zo te zien lachen en genieten als ze er eindelijk eens op uit is. Overigens een aardige uitdaging, die rolstoel duwen door dat zand.
Ik kreeg deze week overigens nog een leuke vraag van een meisje. Of als ik dit haar niet meer hoef, zij mijn pruik mag hebben, haha! Zij kunnen alleen lang haar hebben als ze een pruik hebben dus vandaar, haha. Ohja.. ook nog leuk om te weten. Omdat Jordy er al wat langer is kennen veel mensen zijn naam al. Omdat ze weten dat deze ‘tubab’ er ook bij hoort noemen veel mensen mij ook maar gewoon Jordy op straat, haha.
En om de leukste verspreking ook maar even met jullie te delen.. In een taxi vroeg de chauffeur ineens een veel hoger bedrag dus Jordy zei: ‘Are you kidding me?’ waarop de chauffeur zei ‘No, I won’t kill you!’

Tot de volgende blog! Veel liefs!